Italië is niet alleen het land van Bunga Bunga, maar ook van de Bureaucratie die zijn weerga niet kent! Probeer maar eens zonder smeergeld of ringenkusserij een vergunning te krijgen.
De eigenaar van de COOP in het dorp wil graag dat alles ordentelijk verloopt, zonder creatieve improvisaties. Ik sta voor de balie met ham. Omdat er in een straal van 70 meter geen andere klant te zien is - en ook niet in de rest van het winkelcentrum - denk ik dat ik aan de beurt ben. Fout! Dit is Italië. Het gediplomeerde Hoofd Hamzaken - type Alexander Pechtold toen hij nog veilingmeester was - knikt geduldig naar de rode nummertjesklok met nummer 78. En welk nummertje heb ik getrokken? Toch maar even doen, zegt hij zonder te spreken. Nummertje 83 laat ik zien. Geeft niks, hij geeft de klok met rode cijfers wel een paar zetjes voorwaarts, hij heeft vandaag zijn positieve pet op. Op het moment dat ik diep inadem om mijn bestelling in foutloos Italiaans uit te spreken - ‘twee ons rauwe ham, doe maar die mooie droge, die toch al op de snijmachine ligt’ - is het tijd voor DE STEM!!! Uit een luidspreker vlak boven Pechtold’s hoofd KNALT EN DONDERT een ingeblikte vrouwenstem, hard genoeg om ook iemand die net even bukt achter de achterste winkelschappen, in deze mega-supermarkt is dat tweehonderdvijftig meter verderop, indringend genoeg om ook twaalf ruziënde Italianen te overstemmen: “DING DONG!!! GASTRONOMIA!!! SERVIAMO IL NUMERO 83!!!” Dus: Ding Dong. Afdeling fijne vleeswaren en rare dingetjes in olijfolie. Nummer 83 is aan de beurt.
De medeling duurt een volle minuut; de stem is indertijd afgewezen voor de toneelschool in Milaan en probeert er nu toch nog iets van te maken. Gastronomia kan best in een halve minuut en alleen al drie-en-tachtig in het Italiaans is genoeg voor nog eens vijfentwintig seconden aandacht. Al die tijd is bestellen zinloos, of ik zou moeten schreeuwen in mijn toch al magere Italiaans, de hele minuut lang die het tijdens de repetities duurde, om niet thuis te komen met zwarte inktvis in eigen inkt. Maar Pechtold kijkt me verbaasd aan van: “Schiet eens een beetje op, je bent toch aan de beurt?! Dit is je kans!”
Overigens: de ham was heel erg lekker.
