Een beetje laat, dat wel. Maar toen Rinus Michels in 2005 overleed had ik nog geen weblog. En heb ik ergens beloofd dat dit weblog heel erg actueel zou worden?
Een ode dus. Niet om zijn nooit meer te overtreffen prestaties als voetbaltrainer. Ik ga er voor het gemak van uit dat Nederland geen wereldkampioenschap meer zal winnen (Nederlands Elftal, EK 1988) en dat er niet nog eens een sportleraar en oud-voetballer met harde hand en heel harde stem van een leuke amateurclub de beste club van Europa maakt (Ajax, 1965-1973).
Ook niet omdat mijn vriend Hans Beerens hem zo perfect kan nadoen.
Nee, Rinus blijft altijd in mijn geheugen met de beelden net na het doelpunt der doelpunten van Van Basten (München, 1988). Geen raar dansje of andere gekke actie, nee gewoon de handen voor de mond vol ongeloof. Nooit meer overtroffen.
Rinus was niet alleen mooi blij, hij was ook grappig. Liever dan een hele avond met een cabaretier van de nieuwste lichting Nederlandse grappenmakers zie ik de zwart-wit beelden uit een documentaire over Rinus waarop hij tijdens een feestje met voetbalcollega’s een lied zingt. Zeg maar gerust: oorverdovend de zaal in buldert! Als in een stripverhaal zie je het blonde haar van zijn vrouw die voor hem zit alle kanten op wapperen! Het is een Engels lied, maar dat kun je door het vette accent van Rinus helemaal niet horen. Geeft niks, de geschrokken gezichten om hem heen maken heel erg veel goed.
Het allerleukste aan Rinus vond ik dat hij namen van wereldberoemde voetballers consequent verkeerd zei. Expres! Ik weet het zeker, want als hij het deed had hij een geinige twinkeling in zijn ogen. Het was zijn manier om verwende toppers nederigheid bij te brengen. Han van Breukelen in plaats van Hans. Roland Koeman in plaats van Ronald. Beenhakkers en niet Beenhakker. En natuurlijk het absolute hoogtepunt: BASTEN en niet Van Basten! Bedankt, Rinus.
